Υπάρχουν γηπεδικές ατάκες που δεν ξεχνιούνται. Γιατί τις στιγμές αγωνίας και δράσης που λέγονται στην κερκίδα γίνονται ξεχωριστές και μένουν ως ανάμνηση για μια ζωή. Θα θυμηθώ 3-4 και εσείς άλλες 10 δικές σας. Η κάθε μια ατάκα σε ηλιόλουστη μέρα, ζεστή νύχτα, βροχερό απόγευμα, άτυχο αποτέλεσμα.
Υπάρχουν οι πολλοί γνωστοί στο πανελλήνιο φίλαθλοι τύπου "Εθνικάρα" ή του Μήτσου (αυτού του μελαχρινού που είναι πάντα στη τηλεόραση , πίσω από κάθε παίκτη που κάνει δηλώσεις), σ' άλλη περίπτωση:
Ομάδα της Θες/νίκης παίζει τελικό κυπέλλου στο Καυταντζόγλειο, παίκτης της ομάδας δεξιοπόδαρος , μπαίνει στην περιοχή από αριστερά, μόνος και από υπερένταση πέφτει, χάνεται η ευκαιρία. οπότε σηκώνεται κάποιος και φωνάζει:37 χρόνια χωρίς κύπελλο και ΓΛΥΣΤΡΑΣ;;;;
Σ' άλλο παιχνίδι , προς σάτιρα και αυτοσαρκασμό, ο διαιτητής ευνοεί τον γηπεδούχο τόσο, που δεν το πιστεύει ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της, 35 χρόνια βλέπω την ομάδα τέτοια σφυρίχτρα υπερ μας πρώτη φορά!!!
Σε κάθε γκολ του ΠΑΟΚ , την δεκαετία του "80 στην θύρα 4, ήταν ένα παλικάρι που μόλις κόπαζαν οι πανηγυρισμοί σηκωνόταν και φώναζε: βάλε ΟΖΖΥΥΥ (heavy metal). Ήταν το κλου , όλοι τον περίμεναν να εκδηλωθεί.
Στο παλιό γήπεδο της Ξάνθης ήταν ένας παππούς, στις χαμένες φάσεις οι παίκτες ήταν... σερσερήδες- εεε σερσερήδες. Θυμάμαι έναν άλλο είχε κουβαλήσει στο γήπεδο σειρήνα.. πυροσβεστικής ήτανε; πολέμου ήτανε; χειροκίνητη που όταν τις έφερνε στροφές δεν άκουγες τον διπλανό σου.
Λιτώς και συντόμως εκφραζόμενη ατάκα, γνώμη σε στιγμή ψυχικής πίεσης - ευφορίας. Τους θυμόμαστε, γελάμε και δεν ... ξαναγλυστράμε. Απολαύστε το σπορ δίχως κάγκελα.-
