Μετά από καιρό για να μην ξεχνάμε!!! Δηλ. κουστούμι , γραβάτα, μαύρη Μερτσέντες, γυαλισμένοι καθρέφτες, δερμάτινα σαλόνια και χαλιά σα χλοοτάπητας. Η επίσημη ... εεε!!!και βγαίνει η επίσημη μες τη χλίδα και την απληστία με το φερμουάρ κατεβασμένο. ΩΙΜΕ! Ρόμπα γίναμε. Κάθε Επίσημη και καημός, Επίσημη αγαπημένη. Οι επίσημοι κάθονται 1η, 2η, άντε 3η θέση. Κάτω από την όγδοη είναι τα αζήτητα, τα απολεσθέντα, η γκρίνια , το οπαδηλίκι και ο κάθε ντεμέκ ήρως , είρων της φανέλας που φοράει-της Εθνικής- είναι άξιος του επιπέδου του, ήτε είναι ποδόσφαιρο , ήτε μπάσκετ... κάποτε όλη η βόρεια Ελλάδα κ η νότια Ελλάδα (η Αθήνα είναι κέντρο) φώναζαν για τις επιλογές των παικτών των Εθνικών ομάδων. Και σήμερα κατήντησαν οι ολυμπιακοί να χτυπάνε τους παναθηναϊκούς και οι τελευταίοι να φτύνουν τον καθρέφτη τους. Κι όλα αυτά στις επίσημες αγαπημένες.
Γιατί ακούστηκε και στους ποδοσφαιριστές της Εθνικής, κάποιος παίκτης των κεντρικών γραφείων... φτύνει όπου βρει.
Κάποτε φεύγανε οι φίλαθλοι από την Εθνική-σήμερα οι παίκτες.
''Δεν γίνεται , καλύτερα να σταματήσω την Εθνική γιατί μ' αυτά που βλέπω... θέλω να έχω την ομάδα μου και ήσυχο το κεφάλι μου, δεν πάω ξανά''. Λόγια που άκουσα πρόσωπο με πρόσωπο.
