Η Ξάνθη μας βέβαια, δεν είναι μέσα στο κύπελλο Ελλάδος, αλλά εδώ που τα λέμε, έτσι όπως έγινε δεν θά 'θελα και να είναι.
Να κάθομαι δηλ. στο γήπεδο, στα τσιμέντα (κάποτε), να φυσάει έξω να φυσάει στην καρδιά, -1 βαθμούς και νά 'ρχεται το κοράκι που ντύθηκε γρανίτα λεμόνι, να σφυρίζει πέναλτι υπέρ των ομάδων του ΠΟΚ. Και το μυαλό μας να βράζει από ειδών - ειδών βασανιστήρια που θα δοκιμάζαμε στον ''πιασμένο'' με την σφυρίχτρα.
Εν πάσι περιπτώσει, εξελίσσεται πρωτάθλημα μαϊμού, πρωτάθλημα χιμπατζής, και κάθε ένας κατεργάρης στον πάγκο του ή την κερκίδα του. Καταντάει κοροιδία ακόμα και για τους ομοϊδεάτες των κοκκινοπράσινοκιτρίνων, που κάθονται να θαυμάσουν την ομάδα τους ή να κλείσουν τα μάτια εθελούσια και να πουν (η να μην πουν), τη γνωστή ατάκα - έτσι είναι οι μεγάλες ομάδες!!!! Μεγάλες ομάδες είναι αυτές που παίζουν ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, όχι να κάνουν μπιντέ και να περιμένουν το γλείψιμο. ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Πέρσι ο πράσινος πήρε πρωτάθλημα, πήρε κύπελλο, και φέτος που πήγε ''άξια'' στην Ευρώπη πήρε ρόλο βασικού κομπάρσου για το Μάπετ-σόου.
Μήπως του χρόνου δεν θα γίνει το ίδιο και για τον φετινό ''πρωταθλητή''; Τα φετινά... δεν είναι φετινά, είναι από την μεταπολίτευση τα ίδια , γι 'αυτό αποτελούν εγγύηση για το τι θα δούμε ποιοτικά στην Ευρώπη, από τις ομάδες του ΠΟΚ.
