Tι φοβάσαι από έναν άνθρωπο; Έναν κοινό, καθημερινό άνθρωπο; Έναν κλασσικό τύπο του φραπέ στις 8.00 , της μεσημεριανής ταχυφαγίας και του βραδινού.. ότι κάτσει; Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από τον προβλεπόμενο, τον τυποποιημένο Εκτός κι αν είναι κάτι ιδιαίτερο, έχει ειδικό του χαρακτήρα κ χαρακτηριστικά (δεν μιλάμε για εγωπαθείς). Εκτός κι αν οι άνθρωποι που λειτουργούν ελεύθερα από τα κοινά στάνταρ του καφέ και τσιγάρου και το σώμα τους δεν μεταφέρει απλώς ένα πανέξυπνο κεφάλι. Αυτούς ναι! φοβούνται, σέβονται όλοι.
Στον ποδοσφαιριστή αντίπαλο τι φοβάσαι, στην παικτούρα αυτή! το τακουνάκι , το ψαλιδάκι, τις προσποιήσεις κ ότι βλέπει δίχτυα με κλειστά μάτια -αντίληψη χώρου, χρόνου -ζωγράφος με την μπάλα και χωρίς αυτήν, όχι μόνο ποδοσφαιριστής αλλά και .. ζωγράφος.
Να και ο φόβος των κομφορμιστών, τυποποιημένων ξερακιανών, αδαείς του πλέγματος της ζωής, κυβερνητικών, κυβερνημένων από πάθη και βάθη, που δεν κατανοούν ότι η ζωή στον κάθε άνθρωπο δεν είναι το ίδιο δηλ. μαθηματικά, γραμματικές, μαρκετινγκ μανατζμεντ!!
Πολλά χρόνια, όλοι γνωρίζουμε για τους απόφοιτους πανεπιστημίων που ηρθαν σε σημείο να τυλίγουν σουβλάκια με το πτυχίο τους. Ε, αυτό αύριο θα είναι το μόνο σίγουρο γι 'αυτόυς που τελειώνουν πανεπιστήμιο αφού θα χρειαστούν και μάστερ των μάστερ ,Ω! μάστερ για να καταλήξουν πάλι σερβιτόροι.
Η ίδια η ζωή διδάσκει αυτόν τον καιρό, της Άνοιξης, τον πλουραλισμό της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων προσώπων της ελεύθερης επιλογής, που κυκλίως γεννούν... να βυθισθούν ή να σκαρφαλώσουν καθήμενοι ή εν κινήσει... να είναι όμορφα πολύχρωμα ευωδιαστά λουλούδια. Ή ιπτάμενα ζουζούνια μέλισσες και υψιπετή πουλάκια... αναφέρομε στα παιδιά που ξεκινούν το δημοτικό έχοντας υπόψιν, θα βγουν στη σύνταξη το 2070, και τους έχουν κόψει (ποιοι;), από τώρα ώρες του αυθορμητισμού τους με μουσική, τις τέχνες, ακόμα ακόμα κ την ζωγραφιά από το τετράδιο της αντιγραφής της Α' δημοτικού.
Αυτά τα παιδιά φοβούνται όλοι αυτοί, με την αγαθότητα τους, την δημιουργικότητά τους, γίγαντες μπροστά τους.
