Δεν υπάρχουν δυνατές εθνικές ομάδες. Δεν παράγουν πλέον ούτε οι παραδοσιακά μεγάλες ποδοσφαιρικές χώρες, ποδοσφαιριστές κλάσης Παρακολουθούμε το Μουντιάλ και δεν υπάρχουν προγνωστικά να επαληθεύονται. Περιμέναμε καλύτερη Γαλλία, Αγγλία, καλύτερη Ιταλία, έστω Δανία... είναι βέβαια αποτέλεσμα από την Ασιατοποίηση και Αφρικανοποίηση μετακίνηση παικτών στις ομάδες της Ευρώπης. Ένα άλλο σημαντικό είναι η κουβέντα που πέταξε ο Κάιζερ Μπέκενμπάουερ ότι δεν τραγουδάνε όλοι οι παίκτες της Γερμανίας τον εθνικό ύμνο της χώρας τους. Απεθνικοποίηση, δεν υπάρχει η περηφάνια της φανέλας, ούτε το κλάμα του αριστερού εθνιστή Μαραντόνα για την πατρίδα του. Η ένταση και η αγάπη για το εθνόσημο η στιγμή της αλήθειας για το που θέλουμε να έχουμε τη σημαία της χώρας μας της καρδιάς μας.
Κι όλα αυτά μέχρι τα σύνορά μας, εδώ όλα ανατρέπονται . Ήμαστε η μοναδική χώρα που έστειλε ένα ποδοσφ. σύλλογο , σε μουντιάλ με 4-5 μεταγραφικές κινήσεις παρτ-τάιμ (ορισμένου χρόνου εργασίας). Έχουμε επίσης τη μοναδικότητα ως προς τον Ρεχάγκελ να είναι ο τελευταίος Έλληνας δημόσιος υπάλληλος που θα πάρει εφάπαξ , μετά η πόρτα κλείνει.
Το σύστημα αδερφέ μου λειτουργεί για λίγους, και άπαξ σε δούνε ότι δεν έχεις ''λάχανο'' στην τσέπη τότε είσαι γραφικός και δεν αξίζεις ελευθερίες και ηθικές , κοινωνικές, δημοκρατικές αξίες και το καλύτερο όπως πάντα κανείς δε φταίει για την ήττα, ούτε ο Τζόρβας (που δεν έκανε έξοδο θεατής γαρ), ούτε ο Βύντρας για το σταμάτημα της μπάλας το οποίο το μαθαίνεις στα τσικό. Ο πρώτος δε, λάλησε και μετά το παιχνίδι: Τι θέλετε δηλ. να κατακτήσουμε το κύπελλο; είπε το κοκοράκι, Ε γιατί πήγες στον πόλεμο Θανάσηηη;;;; Να σε πληρώνω διακοπές και γούστα;;
Δεν τα κάνω παστέλια , να μου μείνει και η γλύκα;
