8/12/2010...ή γιογιό, ή σακούλα, ή ζωγραφίζει ο άνθρωπος, ή κάντον να κάνει εμετό, ή που' ναι η μπάλα, ή....... συνήθης αξιαγάπητες και ενθουσιώδεις κινήσεις παικτών μπρος το φίλαθλο κοινό των κερκίδων. Ο ''ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ'' -που λένε- παίρνει την κουτάλα και μαγειρεύει, στριφογυρίζει μπλέκει τα πόδια-μπάλα κάνει ψιλοβελονιά ή σ' άλλες περιπτώσεις πλέκει τσιγγελάκι, στην ουσία δηλαδή βγάζει την ψυχή του αμυντικού.
Τους παίκτες αυτούς τους έχουν ονομάσει κατά καιρούς ''Μάγους'', ''Φακίρηδες'', Παικτούρες''. Στην Ελλάδα έχουν περάσει από τα γήπεδα της τέτοιοι παίκτες και είναι ως επί το πλείστον οι επιθυμιτότεροι και αναντικατάστατοι σε σχέση με τους υπόλοιπους. Οι υπόλοιποι παίκτες που δεν προσφέρουν το ανάλογο θέαμα, παίζουν για τη φανέλα...... (της μαμάς) με δηλώσεις τύπου '' είμαι επαγγελματίας ....καιαιαιαι..... θα κοιτάξω το μέλλον μου''.
Γράφοντας είπα να μην αναφέρω ονόματα, αλλά τελικά το μυαλό μου έτρεξε σε παίκτη - τυχεροί όσοι τον είδαν- άπαικτο μπαλαδόρο, εκ ΕΣΣΔ, το παγκόσμιο Χατζηπαναγή.
Έδινε τη μπάλα έτοιμη στη γραμμή να σκοράρει ο επιθετικός, αφού είχε περάσει αντίπαλους και δικούς του, και το σέντερ φορ ξεχνούσε ότι έπαιζε μπάλα μ' αυτά που έβλεπε. Όταν ξαφνικά έβλεπε τη μπάλα απροσδόκητα μπροστά του, αντί να σκοράρει αναρωτιόταν πως στο καλό πέρασε η μπάλα από χίλια πόδια και ήρθε στα δικά του.
Μακάρι να ξαναβλέπαμε τέτοια μπάλα, τέτοιους παίκτες.
Τι στο καλό έσπασε το καλούπι;
