Τι υπέροχη μέρα. Από το πρωί όλα δείχνουν ηλιόλουστα. Σηκώθηκε η οικογένεια πλυθήκαμε, ντυθήκαμε και βγήκαμε στο δρόμο. Τα πρόσωπα όλων χαμογελαστά, ευδιάθετα σε μια μέρα ανοιξιάτικης ελεύθερης βούλησης, νοιώθαμε υπέροχα, καθώς ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο, μουσική στο ραδιόφωνο δείγμα ευδιαθεσίας, ευεξίας, δύναμης και ελευθερίας, ότι εγώ θέλω και πάω όπου θέλω.
Με τη φαρέτρα (τσέπη) γεμάτη φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης του νέου υπερ-μάρκετ και σταματήσαμε σε μια θέση έχοντας την αγωνία του '' να'μαστε κοντά στην είσοδο έξοδο''.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, πάτησα το συναγερμό με το χαρακτηριστικό ήχο και περπατήσαμε σαν άρχοντες προς την είσοδο. Η επίσκεψη στο υπερ-μάρκετ. Περπατούσαμε υπερήφανα και το χαμόγελο στα χείλη. Ήμασταν γκλάμουρ, ήμασταν ιν, μπορούσαμε να πούμε ότι ναι! τώρα συμμετέχω και'γω στην ανάπτυξη της χώρας Μην κοιτάτε που κλείνουν τα μαγαζιά της αγοράς στην πόλη μας, το υπερ-μάρκετ είναι εκεί. Δεν έχουμε ανάγκη τον μπακάλη της γειτονιάς γιατί είναι ακριβότερος; στα ψώνια μας 1,5 ευρώ περισσότερο. Δεν συμφέρει... Μ'αυτά και μ' αυτά ένοιωθα ως γονέας ότι οδηγώ τα παιδιά μου στο μέλλον εκεί που όλα είναι ευχάριστα, διότι χθες τρέχαμε για βόλτες στην πόλη μας, στο βουνό, στη θάλασσα, τώρα για βόλτα πάμε στα εμπορικά καταστήματα, τι χρεία έχουμε τα πάρκα, τη φύση!! εδώ υπάρχουν τα πολύχρωμα ράφια, η ευήκοη μουσική στους διαδρόμους, η άνεση '' πάρτε ότι σας αρέσει δικό σας''. Μέχρι και η παραδοσιακή παροιμία που βρίσκει εφαρμογή σ' αυτό τον παράδεισο ''στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό''.
Ήταν μια υπέροχη οικογενειακή μέρα που δυστυχώς πέρασε γρήγορα. Δεν προλάβαμε τον φρέντο! και το χάμπουργκερ, δεν πειράζει θα ξαναπάμε , προς το παρόν... καλόν ύπνο Έλληνα.
