Ένα από τα βασικά προσόντα του εργαζόμενου, είναι να ξέρει ότι όπως αυτός, έτσι και οι οι συνάδελφοί του κάνουν λάθη πάνω στη δουλειά.
Το κριτήριο, ότι κατανοούμε το λάθος μας, είναι όταν δεν κατηγορούμε τους συναδέλφους μας. Εάν έγινε το δεύτερο, να κατηγορούμε, τότε όλοι νομίζουμε τον εαυτό μας αλάθητο δηλ. και Πάπας και Διαμαρτυρόμενος Έτσι η απόσταση των ανθρώπων μεγαλώνει, οι γέφυρες πέφτουν, οι ενοχές καλπάζουν. Τότε από τη μιζέρια πέφτει ακόμα ένα κάστρο... αυτό της ... αυτοδικαίωσης!
Ενοχλούμε τον οιονδήποτε, λέμε κουβέντες σε συναδέλφους εις βάρος συναδέλφου και το σαράκι μένει εκεί. Κι αυτό μόνο; Όταν τα όποια παράπονα σε διπλανούς μας, για όποιον διπλανό, πέσουν σαν τις μολότοφ, αναγκαζόμαστε να πούμε ΚΑΙ ψέματα, για να γίνει άξιος ο λόγος μας.
Αν δεν είναι χαϊβάνια οι ''διπλανοί'' μας και δεν τρώνε κουτόχορτο, τότε σίγουρα γίναμε ΚΑΙ ''ρόμπες'', αφού δείχνουμε και την πλούσια κάβα κοσμητικών επιθέτων που έχουμε, τελικά, για το σύνολο των συνεργατών μας, άρα και για τον ακροατή μας.
Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα. Ας ρίξουμε τα μούτρα μας και μια φορά. Εξ αρχής όμως, να γλυτώσουμε το ξεβράκωμα.
Ως γνωστόν πειρασμός , προς κατάκριση του συναδέλφου μας, σημαίνει την πείρα- που λαμβάνουμε και δυναμώνουμε πνευματικά... στη γνώση και ευσέβεια.
